تقدیم به اونی که عاشقونه دوسش داشتم ولی تنهام گذاشت و با رفتنش قلبم رو شکست :

هیچکس ویرانیم را حس نکرد ،وسعت حیرانیم را حس نکرد،

در میان خنده های تلخ من ،دیده ی بارانیم را حس نکرد

خوشا به غیرت غم که در تنهاترین لحظات زندگیم لحظه ای تنهایم نگذاشت..

سلام به همه ی شما دوستای خوبم.اسم من افسانه .ازکرج.متولد سال24/3/1369 .در حال حاضر پیش میخونم .امسال کنکورم دارم.دوست داشتین مشخصّات بیشتر و بدونین به شناسنامه ی وبلاگ برین.

نمیدونم چرا الان با این همه درس و کار بازم اومدم تا واسه شما و واسه ی دل خودم بنویسم.در هر صورت خوشحال می شم اگه نظراتتون و بدونم تا بتونم وب بهتری داشته باشم دوست داشتین مطلب بنویسین تا تو وبلاگ بزلرم .بهتره که مطلبتونو توی قسمت نظر دهید بنویسید یا به آی دی  که براتون می نویسم برام اف بزارید.ممنون.اسمتونو فراموش نکنیدبگین که مطلبو واسه وبلاگ دادین.

ID:          jooon_ghazal_jooon

ID:                 afsaneh_tallgirl

نگاهم کرد :پنداشتم دوستم دارد

نگاهم کرد:هزاران شور عشق را دیدم.

نگاهم کرد:به او دل بستم.

ولی بعدها فهمیدم که فقط نگاهم کرد...

{

می خواهم حرف دلم را بگویم        امّا بگو تو به من بگو،که درددلم را به که گویم

اشکهای لحظه های تنهاییم را          بر شانه های چه کسی بریزم

تو خود میدانی که جز تو آرامش و تسکینی ندارم

وقتی از دل شکسته ام از نفرینهای خاموش وجودم میگویم،می گویم و می گریم

فقط تورادارم تویی که با تمام اشتباهاتم مرا می پذیری...

فقط تو،تو تسکین قلب و قلبهای ناآرام و دل شکستگان و عاشقان هستی...

وقتی کسی رو ناراحت کردی یه میخ بکوب به دیوار،وقتی از دلش دراوردی میخ رو از دیوار درار.

ولی اینو بدون که جاش همیشه روی اون دیوار باقی می مونه دل آدما خیلی ظریف تر و نازکتر از او دیوار عزیز.

نظر ندی آخر نامردی باورکن.درست نیست شعرو بخونی و همینجوری بری...

خداحافظی برای تو چه آسان بود،ولی قلب من از این واژه لرزان بود.

خداحافظی برای تو پرواز همایی داشت،ولی برای من غم تلخ جدایی داشت.

خداحافظی برای تو فقط رفتن بود،ولی برای من این رفتن دادن جان بود

یاد دارم شبی گفتم قلم را بیاو بنویس غمهای دلم را

قلم گفتا برو بیمار عاشق ندارم طاقت این بار غم را.

فراموش نکن که فراموش شدگان فراموش کنندگان را هرگز فراموش نمیکنند.

شمع سوزان توام،اینگونه خاموشم نکن رفته ای از پیش من ،اما فراموشم نکن

در جوانی غصّه خوردم هیچکس یادم نکرد

در قفس ماندم ولی صیّاد آزادم نکرد

آتش عشقت چنان از زندگی سیرم کرد

آرزوی مرگ کردم مرگ هم یادم نکرد

می خواستم برای از دست دادنش گریه کنم،اما

افسوس که تمام اشکهایم را برای به دست آوردنش ریخته بودم.

خنده هایم می بینی واز گریه ی دل غافلی...خانه ی ما از درون ابریست و بیرون آفتابی.